“Nog voordat dit tot mij door kon dringen overleed zij. Na haar overlijden zochten wij, al mijn gezinsleden, een manier om hiermee om te gaan maar we verloren verbinding met elkaar en kwamen hierdoor allen op ons eigen eiland terecht. Ik hechtte mij aan de verschillende zorgers; vrienden van mijn ouders, familie, de juf op school en zorgde dat ik het ideale kind werd. Ik leefde ogenschijnlijk normaal verder, paste me in ieder huis, zorgde dat ik geliefd was. Als puber hing ik de clown uit, stond ik op het podium, en voerde ik het hoogste woord. Zo zorgde ik ervoor dat iedereen dacht dat het goed ging met mij. En dat ging het ook, en niet, en toch. Toen ikzelf als docent steeds vaker jongeren bij mij kreeg die met rouw te maken hadden – die wisten me op school goed te vinden – pas toen werd ik me bewust van mijn eigen (gestolde) rouw. In therapie leerde ik mijn eigen overlevingsmechanismen herkennen, kon ik compassie opbrengen voor het kleine meisje van zeven dat haar moeder verloor en kon ik voor het eerst heelheid ervaren. Want in wezen was ik heel gebleven zoals Gwen Timmer mooi zegt..  Net als de hulpvrager die ik ontvang in mijn praktijk.”